به بهانه شبهای روشن ، شعری از فرخی سیستانی
دل من همی داد گفتی گوایی
که باشد مرا روزی از تو جدایی
عکس تو همیشه اینجاست ، که نده دوریت عذابم
بشمرم چند تا ستاره که ببینمت تو خوابم ؟
بیا با من قدم بزن تو کوچه درد و دلام
بشکنه تنهائی من با یه طبسم ، یه سلام
پائیز می یاد از اشک تو ، واسه خودش غم میاره
بهار پیش رنگ نگات قشنگیشو کم میاره
کی از تو مهربون تره وقتی تنها و بی کسم ؟
مشتاق حس عطر تو ، تازه میشه هم نفسم
عشق من و نگاه بکن از نامه های گم شده
شاید بفهمی این دلم از خود چرا بیخود شده
عکس تو همیشه اینجاست ، که نده دوریت عذابم
بشمرم چند تا ستاره که ببینمت تو خوابم ؟
شب رفت ماه رفت ستاره رفت
اما سحر نرسید
تاریکی موندگار شد روز دگر نرسید
سالها ماهها ثانیه‌ها
بی تو گذشت و من
منتظر تو بودم و از تو خبر نرسید
مسافر شهر قصه می‌گفت
یه روز میای دوباره
قصه‌ی ما تموم شد
عمر سفر نرسید
گل کو باغ کو بهار کجاس
اینجا همش کویره
دستای باغبون کجاس
غنچه داره میمیره
رود امید و آرزو
رفت و رسید به مرداب
چشمه‌ی شادی خشکید
دریای عشق شد سراب
شبای بی ستاره
هر شب و هر شب دوباره
موندنت دروغه
خورشید چه بی فروغه
خیلی دلم گرقته .
درست مثل وقتایی که دبستان میرفتم و وسطای پاییز بود .
این وقتا که میشد یه حالی بودم . دلم شور میزد . میدونستم که تکلیفهای مدرسه رو انجام ندادم ولی حوصله انجام دادنشون رو هم نداشتم .
هوا سرد نبود ولی یه جورایی مورمورم میشد . نوک انگشتام یخ میکرد . دلم میخواست برم حموم یه اب داغ بریزم رو خودم تا گرم بشم ولی حوصله اون رو هم نداشتم .
الان ۱۸ سال از اون وقتا میگذره و هم همین جوری شدم . هیچ کاری ندارم که انجام بدم . و میدونم که فردا چقدر کار دارم . ازاین بیشتر دل شوره میگیرم .
امروز چقدر به یاد ( م ) افتادم . وقتیکه بود این وقتا بهم زنگ میزد . میدونستم که فردا میبینمش . ولی وقتی قطع میکرد دلم دوباره تنگ میشد . الان ۲ساله رفته و کسی نیست که بهم زنگ بزنه . ارزو دارم اینقدر خوش باشه که هیچ وقت به یاد من نیفته .
روزگار ما رو جدا کرد یه غروب توی جوونی ...
کوچه وقتی که نباشی
رگ خشکیده شهر
ماه تو گوش خونه گفته
دیگه با پنجره قهر
سقف دلبستگی بی تو
واسه من سایه نداره
دلم از روزی که رفتی
دیگه همسایه نداره
تو پی کدوم ستاره
پشت ابرا خونه کردی
رفتی و چیزی نگفتی
گریه رو بهونه کردی
من سوال ساده تو
تو جواب مشکل من
ردپای رفتن تو
روی صحرای دل من
وقتی آسمون شبهام
زیر سایه چشات
وقتی حتی این ترانه
رنگ غربت صدات
نمی ذارم این دو راهی
سر راه ما بشینه
نمی ذارم این جدایی
رنگ فردا رو ببینه
شب رو با فانوس اشکت
می برم به روشنایی
با تو میرسم دوباره
به طلوع آشنایی
می دونم هر جا که باشی
دل تو اهل همین جاست
واسـه من توی ایــنجــا
اول و آخر دنیاست