حرف دل

هر کسی تو زندگیش یه جایی، یه تصمیم جدی می گیره برای اینکه شرایط زندگیشو ثابت کنه و باقی عمرشو روی همون پایه بنا کنه. حس می کنم من هم با توجه به شرایط کلی زندگیم، وقتشه که این چنین تصمیمی بگیرم.

من نمی دونم عشق چیه، ولی همین قدر می دونم که تو نمی ذاری من زندگیمو خراب کنم. نمی ذاری مواظب خودم نباشم و هدر برم. می دونم کسی به ظرافت تو نمی تونه این کار رو بکنه. تو منو خوب می شناسی و من هم تو رو. درسته دو سال زمان زیادیه تا آدما عوض شده باشن. ولی من هیچ وقت فکر نکردم به اینکه ذات آدما عوض بشه. تو خوبی. اونقدر خوب که من می تونم زندگیمو بسپارم به دستای تو. نمی دونم تو چه حسی داری. این همه اون چیزیه که من نسبت به تو حس می کنم. آره، همه همه اخلاقهات دستم نیومده ولی فکر نمی کنم تفاوتهایی که دربارشون پیش نیومده  اونقدر بزرگ و غیرقابل بحث باشن که بتونن نظر منو نسبت به تو تغییر بدن.

حالا شرایط اینطوریه: من نمی تونم بیام. حداقل تا زمان زیادی، شاید دو سه سال. فکر نمی کنم تمام تلاشم رو نکرده باشم. حالا خسته ام. برای درس خوندن دوباره هم احساس خستگی می کنم. برای اینکه دوباره با فرمولای ریاضی سر و کله بزنم، یا سعی کنم دست یه روبات رو بالا ببرم... من احساس ناخوشایندی نسبت به وضع کنونی زندگیم دارم. خیلی از دستم خارج شده. همش رو روی اومدنم قمار کردم. الان به آرامش احتیاج دارم. به خودم احتیاج دارم. به اینکه کتاب بخونم، بگردم و بنویسم. به اینکه برقصم، برای خودم ماشین بخرم، لباسای خوب بخرم... من در یک سال گذشته هیچ کدوم اینا رو نداشتم.

من تو رو می خوام، چون می دونم با تو بودن باعث نمی شه که من خودم رو پیدا نکنم. ولی حالا نمی دونم. حالا احتیاج به کمک تو دارم. اینایی که گفتم نیازهای فعلی منه. ولی درباره تو، نمی تونم تنهایی تصمیم بگیرم.

من در مقابلت احساس مسئولیت می کنم ولی نمی دونم دیگه چیکار باید می کردم و نکردم...

****************

دوستت دارم ٬ دوست کوچولوی من