خسته ام

هوای احمقانه قشنگی است !!

به دیوارهای اتاقم خیره میشوم ...

عجب نبض تندی دارد این دیوار .. هر چه سوزن به رگهایش میزنم نمیترکد !!

به خودم نهیب میزنم :

هی دیوانه

اصلا خیال کن که آسمان برگشت ؛  عقربه ها که عقبگرد نمیکنند ..

چشمی که از قرصهای مسکن معجزه خواست ، خوابی احمقانه بلند بود !!

آسی که هر چه رو کنی ، پشت میکند به زمین ..

غیر از دو انگشت که همواره در گیر نوشتن از کلمات سر میروند ،

تا سر از کلمات دیگری در بیاورند ،

به بخش دیگری از بدنم اعتماد نیست !!

زمین اگر چند ضلع مساوی داشت ، دیگر هوای چرخیدن نداشت

که من در گیر چشمهای بیرنگ این جنون ،

به هر چه زل بزنم کندو باشد !!

بسترم

از بس بوی « بلند تر بگو دوستت دارم » را در آغوش گرفته ،

هیز شده است ..

وسوسه ی آرامش آغوشت ، کم ندارد از سیب بهشت

سیب که همیشه دلیل تمرد نیست ؟!

خوابم گرفته .. ولی بهانه گیر داده که بچگی کن !!

امشب به سوی مرز بخواب ؛

من هم زیر سرم گذرنامه گذاشته ام ...

شیر یا خط ؟!

خانه یا پلکان ؟!

اتاق یا تراس ؟!

بگرد ... تمام چاک چاک ذهن مرا بو کن

و روی  چروکهای آن با خط میخی بنویس :  هیس !!