پاییز

گفتی نمی آید که چشمش بوی دی میداد

ماندیم تا پلک ستاره روی هم افتاد

گفتی نمی آید ، ستاره بر خودش لرزید

لحن دلم را پیش از اینها نیز میفهمید

لحن دلم را لحظه های سرد خاموشی است

فرجام عاشقها پس از چندی فراموشی است  ...

اینجا هنوزم رنگ شام آخرین دارد

اینجا هنوز از آسمانها اشک میبارد

یادت نرفته رنگ هر فصلم خزانی بود

رنگین کمانها رنگشان از مهربانی بود

یادت نرفته ؛  چشمت از مهتاب دل میبرد

یادت نرفته ؛ غنچه ای بر لب نمی پژمرد

حالا غریبه !! دست در دست غریبانی ...

حتا نمی پرسی چرا ای دوست چونانی ؟!

من شهریار شهر خاموشان اندهگین

این خانه آذین گشته از بیداد ، از نفرین

من شهریار شهر برفی ، شهر دلسردی

باران تگرگی سخت شد ، در شهر نامردی

حالا غریبه !! تا خزان عمر من باقیست

این چشمها را فرصت دیدار دیگر نیست

...

این مطلع دوم مداد کوچکم گم شد

تنها مدادم صرف مشق حرف مردم شد !!

این مطلع دوم حدیث نامرادی هاست

اینجا شکستن سرنوشت جامدادی هاست !!

اینجا کلاس درس ، حکم پادگان دارد

اینجا معلم با غریبان سر گران دارد

اینجا زمانی دفتر نقاشی ما بود

این تخته در اعلام بدها بی محابا بود ...

حالا تمام تخته ها ، ما بچه های بد

خانوم معلم خوب و ، بد را انگ ماها زد !!

تنها مدادم صرف مشق حرف مردم شد !!

تنها مدادم زیر پای مردمان گم شد ...

فصل غریبی بود فصل دل سپردن ها

ما را غریبی ماند و او را دل بریدن ها

پائیز از چشم تو در باغ دلم میریخت

روزی که رفتی شعله از هر شاخه می آویخت ...

حالا غریبه !! کم بگو:  کی اتفاق افتاد ؟!

خسرو شدن ساده است در این کوه بی فرهاد !!

اینجا اگر چه با خزانت بوی دی میداد

با رفتنت پلک ستاره روی هم افتاد ...